++C بطور عمومی در سه فاز ترجمه میگردد: پیشپردازنده، ترجمه به کد object، پیوند (که دو مرحله آخر به عنوان عمل کامپایل شناخته میشود.) در اولین مرحله در پیشپردازنده، شبهدستورات در آموزش برنامه نویسی C تغییرات لغوی بر روی کد منبع ایجاد مینمایند و آن را به به مراحل دیگر تحویل میدهند.
شبه دستورات در آموزش برنامه نویسی C با استفاده از کاراکتر # قبل از هر گونه فضای خالی آغاز گشته و رشتههایی را در کد منبع با فایل یا رشتههای دیگر با توجه به قوانین تعریف گشته توسط برنامهنویس جایگزین مینماید. این دستورات معمولا اعمال زیر را انجام میدهند: جایگزینی ماکروها، شمول فایلهای دیگر (برخلاف ویژگی سطح بالاتر مانند شمول ماجولها/پکیجها/یونیتها/کامپوننتها)، کامپایل شرطی و/یا شمول شرطی. به عنوان مثال:
#include <iostream >
در آموزش برنامه نویسی C که این دستور تمام سمبلها در فایل سرایند کتابخانه استاندارد iostream را در فایل منبع وارد میسازد.
کاربرد معمول دیگر به عنوان ماکرو خوانده میشود:
#define MY_ASSERT(x) assert(x)
که کد (MY_ASSERT(x را با (assert(x در فایل منبع جایگزین مینماید. که این جایگزینی امکان کنترل استفاده از این تابع را در اختیار برنامهنویس قرار میدهد.استفاده از ماکروها در عمل چندان توصیه نمیگردد چرا که در آموزش برنامه نویسی C امکان کنترل نوع آرگومانها را از بین برده در نتیجه ممکن است اشتباهاتی را وارد کد منبع نماید. طریقه دیگر برای انجام این کار استفاده از توابع درونخطی است.علاوه بر شبهدستورات معمول تعدادی شبه دستور برای کنترل جریان کامپایل وجود دارد که امکان شمول یا عدمشمول قطعهای کد یا سایر ویژگیهای کامپایل را در اختیار ما قرار میدهد.دستورات پیشپردازنده برای کاربردهای عددی نیز به کار میرود که هماکنون استفاده از const به جای #define ترجیح داده میشود. این کار علاوه بر ایجاد کنترل نوع قوی مانع از گمراهی در فضاهای نام میگردد.هدف کمیته استانداردسازی از بین بردن در آموزش برنامه نویسی C است اما با توجه به خصوصیت مدولار ++C بعید به نظر میآید که این حذف امکانپذیر باشد.
قالبها
قالبها متفاوت با ماکروها هستند. در حالی که هر دوی این ویژگیهای زمان کام پایل برای ایجاد کامپایل شرطی استفاده میشوند قالبها محدود هب تغییرات لغوی و متنی نیستند. قالبها با آگاهی از معنا و سیستم نوع در زبان استفاده شده و سایر ویژگیهای زمان کامپایل میتوانند از عملیات سطح بالا برای کنترل ترتیب اجرا براساس نوع پارامترها استفاده نمایند. ماکروها کنترل خود را بر کامپایل از طریق ویژگیهای از پیش تعیین شهد انجام میدهند ولی قادر به ایجاد انواع جدید و کنترل نوع نیستند و فقط محدود به تغییرات متنی پیش از کامپایل هستند. به زبان دیگر ماکروها کنترل خود را با استفاده از نشانههای از پیش تعیین شده انجام میدهند اما همانند قالبها نمیتوانند نشانهها را خود ایجاد نمایند. قالبها ابزاری برای چندریختی ایستا و برنامهنویسی جنریک است. علاوه بر این قالبها یک ویژگی تورینگ-کامل هستند که به این معناست که هر برنامه قابل محاسبه توسط کامپیوتر را میتوان با استفاده از فرابرنامهنویسی قالبها نوشت.بطور خلاصه استفاده از قالبها به معنای نوشتن هر تابع یا کلاس باستفاده از تمامی انواع ممکن است که در قالب آن را پیش از کامپایل معین نمیکنیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر